024 คัมภีร์พระอุณหิสสวิชัย ผูก1

นี้คัมภีร์อุณหิสสวิชัย (เขมรโบราณ)

สำหรับเทศงานชักบังสุกุลเป็นหรืองานชักต่ออายุ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต เอกสฺมึ กริ สมเย สํตฺถา ตาวตึสา ภวนเน วหรนฺ ปาริฉตฺตก พเลสิลา สิเนสินิ ทิทสโลกธาตุ หิวนิ ปติตา สพฺเพเทวานมหามาขาเทวปุตฺตสฺส มุกฺขา อภิธมฺมสฺงคณี อทิกสตฺตปฺปกรณํ อภิธมฺมกถํ ดเถสิ  โภสาธุโว ๚

สาธุ สัตบุรุษทั้งหลายเอย กริ ที่เคยได้ยินกันมานั้น มีกาบสมัยวันหนึ่งนั้น สตฺถา พระตถาคตผู้เป็นครูอันวิเศษของเราทั้งหลาย ๚ เสาชโน เทวปุตฺโต ๚ คือเทวบุตรอยู่มหาชนทั้งหลายนั้น ครั้งนั้น  พระองค์ประทับยังธรรมาสน์ เสด็จขึ้นไปประทับที่สถานไตรตรึง เสด็จข้าพระวัสสา พระองค์สำราญอิริยาบทบนหินศิลาอาสน์ดุจทิพอาสน์ สมเด็จพระอินทราธิราช มีทุกสพพสิ่งในมณฑล มีต้นปริฉัตร คือต้นทองหลาง มีพรรณพฤกษาสีแดงงดงาม ดุจดอกชบา มีความสูง ๕๐ โยชน์(๘๐๐,๐๐๐เมตร) และมีความยาวไกล ๖๐ โยชน์(๘๖๐ กิโลเมตร) บนหินศิลาอาสน์ มีความนุ่มดุจสำลี เขาเด็ดวันละ    ๗ ครั้ง ครั้งไหนที่สมเด็จพระอินทราธิราช เสด็จขึ้นประทับบนนั้นแล้ว หินก็จะลดลงมาเสมอเอว   ของพระองค์ กาลครั้งไหนหากพระองค์ลุกเดินออก หินก้อนนั้นก็จะขึ้นสู่ที่เดิม ๚